قطع پا | زمان مناسب آمپوتاسیون

• مقالات

آمپوتاسیون پا

تصمیم برای قطع عضو برای خود شخص وهمچنین پزشک او دشوار است. ممکن است در حین درمان، بارها اقدامات گسترده ای برای نجات اندام، انجام شده باشد ولی نهایتا منجر به قطع عضو شود.

دلایل عمده قطع عضو عبارتند از

● دیابت
● بیماری عروق محیطی، که منجر به عملکرد ضعیف اندام و نهایتا گانگرن می شود

قطع عضو برای موارد زیر توصیه می شود

● گانگرن با یا بدون عفونت اندام
● درد غیرقابل تحمل در هنگام استراحت
● زخم های غیر قابل درمان

همچنین، استعمال دخانیات ممکن است مهمترین عامل در پیشرفت آمپوتاسیون باشد.

در روند آمپوتاسیون، جراح در صدد برداشتن تمام بافتهای مرده یا در حال مرگ در ناحیه مورد نظر است. تسکین درد ، تسریع روند بهبود زخم و افزایش توانایی‌های فرد برای انجام فعالیت های روزانه از اهداف مهم عمل‌های قطع عضو است.

به منظور دسترسی به بهترین نتایج، احتمال دارد که جراحی قطع عضو و عمل پیوند بای پس، به طور همزمان انجام شود. به عنوان مثال ،در فردی که مبتلا به گانگرن شده، ممکن است نیاز باشد که قسمتی از پا یا ساق پا قطع شود در حالی که برای حفظ بقیه بافتهای زنده، پیوند بای پس انجام شود. در فردی که کاندیدای پیوند عروق مجدد نیست یا جراحی‌های قبلی پیوند بای پس وی، موفقیت آمیز نبوده است ، قطع عضو به تنهایی ممکن است برای دردهای شدید در حالت استراحت ، زخم های مزمن درمان نشده و نیز اندام گانگرن مفید باشد.

مسائلی که باید قبل از عمل قطع عضو بدانید

اقدامات و مراقبت های قبل از قطع عضو نیز، مانند هر عمل جراحی بزرگ دیگر است. ممکن است شرح حال کامل بیمار و معاینات فیزیکی ، آزمایشات معمول آزمایشگاهی ، اشعه ایکس قفسه سینه و الکتروکاردیوگرام (EKG یا ECG) انجام شود.

افراد مبتلا به بیماری‌های زمینه ای ، مانند دیابت یا مشکلات قلبی ، ریوی یا کلیوی ، باید قبل از عمل با دقت ارزیابی شوند و مراقبت های پزشکی آنها به بهترین شکل انجام شود. افرادی که قطع عضو می کنند ، اغلب مبتلا به بیماری مزمن و جدی هستند و خطر مرگ آنها در زمان جراحی و همچنین در سالهای بعد از آن بسیار بیشتر از سایر افراد هم سن است.

قطع عضو در چه سطحی باید انجام شود؟

سطح قطع مناسب بستگی به چند عامل دارد : از جمله دلایل زمینه ای برای قطع عضو ، وضعیت عمومی فرد ، امکان بازتوانی (توانبخشی) و احتمال بهبود سریع و به موقع زخمها.
هدف از آمپوتاسیون عضو این است که تمام بافت های مرده و نیز در حال مرگ برداشته شود. این در حالیست که باید بهینه ترین عضو، برای بهبود و توانبخشی ایجاد شود. بسیار مهم است که اطمینان یابید یک اندام مصنوعی ، در صورت تمایل ، می تواند به طور مناسب روی آن بخش نصب شود.

معمولاً قطع عضو از زیر زانو، گزینه بهتری است، چرا که تحرک مناسب تری را ایجاد می کند. حتی اگر به دلیل وضعیت عمومی یا سایر شرایط بعید به نظر برسد که فرد بتواند راه برود ، قطع عضو زیر زانو امکان حرکت و جابجایی بهتری را در زمان خواب فراهم می کند. راه رفتن بر روی پروتز بالای زانو (اندام مصنوعی) به انرژی بسیار بیشتری نسبت به راه رفتن روی پروتز زیر زانو نیاز دارد ، اگرچه این موضوع در افراد جوان و سالم نسبت به افراد مسن و ضعیف تر بهتر مدیریت میشود. اما وقتی به هر دلیلی نمی توان قطع عضلات زیر زانو را انجام داد ، قطع عضو بالای زانو از بهترین گزینه هاست.

زمان مناسب برای قطع عضو چه موقع است؟

به طور کلی ، قطع عضو برای ایسکمیهای ناگهانی (هنگامی که لخته ایجاد می شود و خون رسانی به اندام را به طور کامل مسدود می کند) به منظور کنترل درد ، در صورت امکان ، بلافاصله پس از انجام ارزیابی‌های قبل از عمل انجام می شود.

در صورت امکان ابتدا جراحی بای پس یا آنژیوپلاستی انجام می شود و عمل قطع عضو آخرین گزینه است.

به گانگرن غیر عفونی در انگشتان دست و پا، می توان در مدت زمان معین، یعنی چند ماه، اجازه “خود آمپوتاسیون” (بافتها به خودی خود می میرند و از بین می روند) را داد. ولی گانگرن اندام های دیگر، نیاز به قطع عضو دارد.

گانگرن عفونی، باید ابتدا با هدف از بین بردن عفونت و در عین حال حفظ بیشترین حد ممکن از اندام، تحت درمان قرار گیرد. بافت آلوده مرده یا در حال مرگ باید در اسرع وقت برداشته شود (دبریدمان). بافتهایی که آلوده هستند، ولی احتمال بهبود دارند، باید باقی بمانند و برای فرد باید آنتی بیوتیک های داخل وریدی تجویز شود.

اگر شرایط عمومی فرد پایدار نباشد یا به درمان‌های آنتی بیوتیکی و دبریدمان پاسخ ندهد ، قطع عضو باید به سرعت انجام شود. اولین قطع اضطراری اغلب با هدف ایجاد ثبات در فرد انجام می شود. و ممکن است یک عمل جراحی دوم بصورت انتخابی برای برداشتن بقیه بافتهای مرده و بهبود عملکرد اندام باقی مانده انجام شود.